بررسی سطح سرمی دیگوکسین در بیماران مراجعه کننده به کلینیک بیماری های قلب و عروق شهرستان کاشان

سابقه و هدف: باتوجه به نزدیکی سطح سرمی درمانی و توکسیک دیگوکسین، انتخاب دوز این دارو مهم است. با در نظر گرفتن تأثیر عوامل فارماکوکینتیکی متعدد بر روی سطح سرمی این دارو، بر آن شدیم تا برای اولین بار در منطقه کاشان سطح سرمی دیگوکسین و رابطه آن با دوز شروع دارو و سایر عوامل مرتبط را ارزیابی نماییم. مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 125 بیمار مراجعه کننده به کلینیک قلب که حداقل یک ماه مصرف دیگوکسین داشته‌اند انجام شد. معیار خروج شامل مصرف هم زمان داروهای آنتی‌آریتمیک و وجود بیماری تیروئیدی بود. سطح سرمی دیگوکسین برای اولین بار، کراتینین و پتاسیم سرمی و خصوصیات دموگرافیک بیماران پس از جمع‌آوری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: میانگین سنی بیماران 4/13±7/63 سال بوده و 8/52 درصد افراد مذکر بودند. شایع ترین علت مصرف دارو، نارسایی سیستولی(2/63 درصد) و شایع ترین علت نارسایی سیستولی، بیماری عروق کرونر (61/56 درصد) بود. اکثر بیماران (4/70 درصد) در محدوده GFR (سرعت فیلتراسیون گلومرولی) 30 تا 90 بودند. 59 نفر (2/47 درصد) با بیشترین فراوانی در گروه درمان با 5/3 قرص در هفته بودند. اگرچه سطح سرمی دیگوکسین با جنس، سطح پتاسیم، علت مصرف دارو، EF (کسر جهشی) بطن چپ ارتباط معنی‌دار نداشت، ولی با سن (001/0=P) و (008/0= GFR (P ارتباط معنی‌دار داشت. نتیجه گیری: اصلی‌ترین معیار دوز شروع دیگوکسین، GFR بیمار است که در برگیرنده اکثر متغیرهای فارماکوکینتیک موثر بر سطح دارو می‌باشد.